.jpg)
Ο Ντίνος Ξύγκας, καθηγητής στο Κέντρο Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκης, μας μιλάει για το πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά και οι έφηβοι το σχέδιο, τι αποκομίζουν και γιατί πρέπει να έχουν την ευκαιρία να το εξελίξουν. Στα πλαίσια του1ου Φεστιβάλ Εφαρμοσμένων Τεχνών, μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή στο Workshop του, να συνομιλήσετε μαζί του και να μάθετε όλα όσα θέλετε για το παιδικό τμήμα σκίτσου. Διαβάστε την συνέντευξή του!
Ντίνο, ποια ήταν τα πρώτα ερεθίσματα που σε οδήγησαν να ασχοληθείς με το σκίτσο και την εικονογράφηση;
Είμαι ο μικρότερος γιος μιας οικογένειας με τρία αγόρια. Ο μεγάλος μου αδελφός ήταν τρελαμένος με τον Κοναν, ο μεσαίος με την Marvel και ο πατέρας ήταν με ένα λογοτεχνικό βιβλίο συνέχεια στα χέρια.
Εγώ έκλεβα βιβλία και από τους τρεις και ζωγράφιζα τους ήρωες στις σελίδες των βιβλίων του σχολείου.
Από εκεί και πέρα το να γίνω εικονογράφος ήταν φυσικό επακόλουθο.
Μεταξύ άλλων, είσαι υπεύθυνος του παιδικού τμήματος σκίτσου – κόμικς στο Κέντρο Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκης. Με ποιο τρόπο είναι διαφορετική η εμπειρία του να δουλεύεις με παιδιά από αυτήν των ενηλίκων;
Το να δουλεύεις με παιδιά δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο.Ένας μαθητής για να βελτιωθεί στο σχέδιο πρέπει να πειραματιστεί, να δοκιμάσει νέες τεχνικές, νέα υλικά, να δει νέα πράγματα, να βγει από το comfort zone του και να τα κατανοήσει. Αυτή σαν διαδικασία είναι αρκετά δύσκολη γιατί το σχέδιο είναι κάτι στο οποίο εξελίσσεσαι μέσα από τα “ λάθη σου”. Πρώτα αναγνωρίζεις τις σχεδιαστικές σου αδυναμίες και στη συνέχεια, σιγά σιγά, τις κατακτάς για να περάσεις σε ένα νέο επίπεδο. Ένας ενήλικας φοβάται να το κάνει αυτό, δεν μπορεί εύκολα να δεχτεί ότι αυτό που κάνει είναι κακό ή έστω μέτριο και κατά συνέπεια φοβάται να πειραματιστεί, να κάνει λάθη και να εξελιχθεί μέσα από αυτά.Μένει σε αυτό που ξέρει, τρομοκρατημένος.
Τα παιδιά από την φύση τους δεν έχουν αυτό το πρόβλημα, είναι ατρόμητα, θα δοκιμάσουν τα πάντα και δεν σταματούν πουθενά. Κατά συνέπεια όχι μόνο εξελίσσονται ποιο γρήγορα, αλλά μέσα από το δικό τους πρίσμα πολλές φορές αλλάζουν και την δική σου εικαστική οπτική.
Τι μαθαίνουν τα παιδιά στο παιδικό τμήμα σκίτσου;
Με τον Γιώργο Τσίτρα, που είναι ο καθηγητής τους στο πρώτο έτος προσπαθούμε να τους διδάξουμε τα πάντα. Ο Γιώργος τους βοηθάει στα πρώτα τους βήματα στο σχέδιο, στην σύνθεση και το χρώμα, αλλά το πιο σημαντικό που τους διδάσκει, κατά την γνώμη μου, είναι ότι τους μαθαίνει να αντιλαμβάνονται ότι το σχέδιο δεν είναι ένα μάθημα όπως τα μαθηματικά ή η φυσική, αλλά ένας τρόπος έκφρασης. Τους μαθαίνει να αγαπούν τη ζωγραφική. Εγώ έχω τους εφήβους. Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο. Στην ύλη υπάρχει ανατομία, προοπτική, χρώμα, μικτές τεχνικές, κόμικς και εικονογράφηση. Στο τέλος κάθε έτους χωρίζονται σε ομάδες και αναλαμβάνουν μία εργασία στην οποία καλούνται να δημιουργήσουν ένα έργο το οποίο πηγάζει από μια άλλη μορφή τέχνης. Πέρυσι έκαναν εικονογραφήσεις τραγουδιών και ποίησης ενώ φέτος έφτιαξαν αφίσες κινηματογραφικών έργων. Σκοπός αυτής της άσκησης είναι να “ανακαλύψουν” τον κοινό παρονομαστή των τεχνών.
Πώς ένας γονιός μπορεί να αναγνωρίσει πως το παιδί του έχει κλίση προς το σκίτσο και στο σχέδιο; Τι θα έλεγες σε αυτούς τους γονείς;
Όλα τα παιδιά έχουν κλίση προς το σχέδιο, όλα τα παιδιά σχεδιάζουν. Το θέμα είναι αν ο γονιός είναι διατεθειμένος να δώσει στο παιδί την ευκαιρία να το εξελίξει. Κατά την γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό να δοθεί η ευκαιρία στο παιδί να έρθει σε επαφή με τις τέχνες, είτε είναι ζωγραφική, γλυπτική, σκίτσο ή θέατρο. Όχι τόσο με σκοπιμότητα να γίνει σκιτσογράφος ή ηθοποιός όταν μεγαλώσει, αλλά για να έχει επαφή με τον πολιτισμό, να μάθει να εκφράζεται μέσα από αυτόν και να εκτιμά τον άνθρωπο.
Applied Arts Festival: www.appliedartsfestival.com
